ตอนที่ 5. Affectionately revealed: เปิดตัว เปลือยใจ ก่อนเปลือยกาย

ตอนที่ 5. Affectionately revealed: เปิดตัว เปลือยใจ ก่อนเปลือยกาย

หญิงสาวร่างเล็กกะทัดรัดเดินร้องเพลงสุดโปรดออกมาจากห้องน้ำขนาดเล็ก ในห้องแถวที่ตนอาศัยอยู่บุพารีและสร้างไว้สำหรับคนงานในเหมืองโดยเฉพาะ ร่างน้อยมีผ้าขนหนูผืนใหญ่พันโดยรอบ หยดน้ำเกาะพร่างพราวตามตัว

ใบหน้านวลของเธอเล็กจุ๋มจิ๋ม ดวงตากลมโตใสแป๋ว ยิ่งทำให้เธอดูน่ารักน่าเอ็นดูมากยิ่งขึ้น ความสูงก็คงไม่เกิน 160 เซ็นติเมตรด้วยซ้ำ หากดูแล้วสมสัดสมส่วน ดูดีมีน้ำมีนวลไปทั้งตัว...

ผิวของเธอขาวใสเพราะเธอไม่ใช่คนปักษ์ใต้แต่กำเนิด บิดามารดาซึ่งเป็นคนอีสานย้ายมาปลูกรกรากอยู่ทางใต้และสมัครทำงานกับที่นี่มานาน จึงเรียกได้ว่าเธอเติบโตมากับเหมืองแห่งนี้ก็ว่าได้

ภรณ์ทิพย์คือชื่อของเธอ... มารดาตั้งให้เพราะเธอเกิดในปีที่ ปุ๋ย ภรณ์ทิพย์ได้รับตำแหน่งนางงามจักรวาลและอยากให้ลูกสาวตัวเองงามงดเหมือนสาวที่สวยที่สุดโลกด้วย และเธอก็สวยงามน่ารักอย่างที่หวังจริงๆ

ชื่อเล่นของเธอคือมะนาว นิสัยเด็กสาวเปรี้ยวยิ่งกว่ามะนาวลูกใดๆ ในโลกนี้ และถึงจะเป็นสาวร่างเล็กตามพันธุกรรมแต่ทรวดทรงองค์เอวของเธอก็ไม่เล็กตามรูปร่างเลยสักนิด เพราะหน้าอกหน้าใจของเธอไม่ใช่ไซส์ของมะนาว แต่เป็นแตงโม ส้มโอ หรือไม่ก็มะพร้าวต่างหาก

ภรณ์ทิพย์หยิบกางเกงยีนส์ขาสั้นและเสื้อสายเดี่ยวสีเลือดหมูจากตู้เสื้อผ้าขึ้นสวมใส่ ก่อนเดินมายืนหมุนสำรวจความสวยงามของตัวเองในกระจกตรงฝาบ้าน แป้งพัฟจากในกระเป๋าถือสีสดถูกยกขึ้นมาตบไปทั่วๆ หน้า ด้วยท่าทีราวกับตนกำลังเป็นพรีเซ็นเตอร์สินค้าตัวนี้อยู่ จากนั้นลิปกลอสมันก็ถูกยกขึ้นมาแตะๆ ตรงกลีบปากอิ่มเพิ่มประกายความงามวิ้งๆ หอมหวานรสผลไม้ยามต้องจูจุ๊บกับหนุ่มในดวงใจ

ภรณ์ทิพย์ยิ้มหวาน ทำตาหวานเจี๊ยบ ก่อนทำปากจู๋ราวกับกำลังจุ๊บอยู่กับหนุ่มคนเดียวในดวงใจ... หนุ่มที่เธอทั้งรักและเทิดทูนมาแต่ไหนแต่ไร...

หญิงสาวเพิ่งเรียนจบมากจากวิทยาลัยราชภัฎประจำจังหวัด ในสาขาบัญชี นายเหมืองหนุ่มหล่อแต่หล่อน้อยกว่าชายในดวงใจของเธอ บอกกับเธอไว้นานแล้ว ว่าให้เธอมาทำงานกับที่นี่ได้ทันทีหลังเรียนจบ...

นอกจากงานแล้ว ภารกิจที่เธอตั้งใจจะทำให้บรรลุเป้าหมายจากนี้ไปคือ...

‘เผด็จศึกพี่แมน’ หัวหน้าคนงานคนแกร่ง คนดี คนเดียวในหัวใจเธอ...

และเธอจะต้องทำให้สำเร็จ ก่อนที่จะมีชะนีนางไหนมาคาบผู้ชายของเธอไป

ภรณ์ทิพย์มาดมั่น ยิ้มพราย คล้ายยั่วยวน ก่อนเดินกรีดกรายออกไปพบพี่แมนสุดหล่อของเธอด้วยหัวใจพองโต...

“นายหญิงจะไปไหนครับ”

เมืองแมนร้องทัก เมื่อเห็นร่างเล็กเดินดุ่มๆ ตรงไปยังลำธารหลังบ้าน ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากแปลงปลูกผักและฟาร์มสัตว์ย่อยๆ ของเหมืองแห่งนี้

“มุกว่าจะไปนั่งเล่นที่ลำธารหลังบ้านหน่อยหน่อยน่ะค่ะ สูดอากาศบริสุทธ์ยามเช้าๆ น่ะค่ะ” เธอตอบอย่างสดชื่น เพราะเมื่อวานมีคนมาทำให้เธอหมดอารมณ์เสียก่อน เลยจะสูดทบต้นทบดอกให้เต็มปอด

“ไม่ชวนนายเหมืองมาด้วยล่ะครับ”

หัวหน้าคนงานแกล้งเย้าเล่นๆ ดูก็ออกว่าคู่นี้ยังไม่ได้มีความสนิทชิดเชื้อทั้งทางกายและใจกันเท่าใด แต่เขาก็อยากมีส่วนร่วมให้ทั้งคู่ลงเอยกันเร็วๆ

มุกตาภาทำหน้าอิหลักอิเหลื่อ ตั้งแต่แยกกันเมื่อคืน เธอก็ไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน ตื่นหรือยัง หรือยังกกกอดกับผู้หญิงของเขาอยู่ เธอไม่อยากรู้ และไม่อยากคิดให้เจ็บปวดใจ

“เอ่อ นายเหมืองยังนอนหลับอยู่เลยค่ะ” เธอตอบแบบไม่ให้เข้าตัวนัก นี่มันก็ยังเช้ามาก แล้วเขาก็คงยังนอนหลับอยู่เป็นแน่

“หา! จริงหรือครับ” เมืองแมนอุทานอย่างไม่เชื่อหู “ปกตินายเหมืองตื่นเช้านะครับ ต่อให้ทำงานเหนื่อยยังไง นอนดึกแค่ไหน หรือต่อให้โดนยิงมา ก็ยังหอบสังขารไปทำงานที่เหมืองก่อนคนงานด้วยซ้ำไป” เขาเล่าในเชิงตลก

มุกตาภาหัวเราะกับคำเปรียบเทียบ ก่อนทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก จะให้บอกเมืองแมนไปได้ยังไงว่าเธอก็ไม่รู้ว่าสามีตัวเองอยู่ที่ไหน ตื่นหรือยัง เพราะนอนกันคนละห้อง

อย่างน้อยมันก็เป็นเรื่องในมุ้งของเธอ ถึงเธอไม่ได้นอนมุ้งเดียวกับเขา แต่ก็ไม่จำเป็นต้องเล่าให้คนนอกฟัง...

“ค่ะ สงสัยนายเหมืองจะเหนื่อย เอ่อ แล้วนี่พี่แมนจะไปไหนคะ” หญิงสาวเออออ ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องเสียเฉยๆ ขี้คร้านจะนึกไปไกลว่าเขาเหนื่อยจนลุกไม่ไหว เพราะมัวทำอะไรอยู่เมื่อคืน

“พี่จะแวะไปดูสัตว์ทั้งหลายที่เลี้ยงไว้น่ะครับ นายหญิงสนใจจะไปกับพี่หรือเปล่าครับ”

มุกตาภาตาโต เมื่อนึกถึงบ่อกบที่ทำเอาเธอฝันร้ายแทบทั้งคืน ทว่าฝันหวานๆ ที่แทรกเข้ามาประปรายจากความหวาดกลัวคางคก ก็อดทำให้เธอยิ้มออกมาไม่ได้

“เอ่อ ขอมุกทำใจเรื่องสัตว์เลี้ยงบางชนิดที่นั่นก่อนนะคะ”

“ได้ครับ งั้นพี่ไปนะครับ”

เมืองแมนตอบรับด้วยรอยยิ้มสุภาพ เตรียมก้าวขาเดินต่อ ทว่าเสียงที่ดังกระแทกโสตประสาทก็สะกดให้เขายืนนิ่งอยู่กับที่ ก่อนหันไปมองทางต้นเสียงทันที

“พี่แมนนอกใจมะนาว!!”

เสียงวี้ดแหลมของคนที่ตั้งใจจะเผด็จศึกเมืองแมนดังมาแต่ไกล ร่างอิ่มก็ปรี่มาเกาะเกี่ยวร่างใหญ่ไม่ต่างกับถูกติดกาวไว้ด้วยกัน พลางเชิดหน้าเบ้ปากมองสาวงามที่ยืนคุยอยู่กับอนาคตพ่อของลูกเธออย่างไม่เป็นมิตร ท่าทางเหมือนนางร้ายมือสมัครเล่นในละครเปี๊ยบ

 “มั่วใหญ่แล้วมะนาว นี่คุณมุก คุณผู้หญิงของนายเหมืองเขาต่างหาก”

เมืองแมนรีบแก้แบบเหวอๆ สีหน้าคมเข้มขึ้นทันตา และเขาก็ตกใจกับการปรากฎตัวแบบไม่บอกไม่กล่าวล่วงหน้าของสาวเจ้าไม่น้อย ก็ไหนว่าจะให้เขาไปรับที่หอในเมืองมะรืนนี้

“อ้าวเหรอคะ หนูขอโทษนะคะคุณมุก”

ภรณ์ทิพย์ยิ้มอย่างลิงโลด ยกมือไหว้อย่างอ่อนหวาน เปลี่ยนท่าทีเป็นนางเอกแทนนางอิจฉาทันที เพราะผู้หญิงสวยคนนี้ไม่ได้เป็นศัตรูหัวใจของเธอ แต่จะมิตรแท้กับเธอต่างหาก

“สวัสดีค่ะคุณมุก หนูชื่อมะนาว เป็นอนาคตแม่ของลูกพี่แมนค่ะ”

เสียงหวานเปิดตัวตำแหน่งที่ตนยัดเยียดให้อีกฝ่ายอย่างภาคภูมิใจ

มุกตายิ้มอย่างเอ็นดูในความน่ารักช่างพูดของสาวร่างเล็กตรงหน้า สลับไปมองหน้าคมคล้ามของเมืองแมนที่เข้มอย่างเห็นได้ชัดนั่น ก็พอจะรู้แล้วว่าฝ่ายชายก็คงยอมรับตำแหน่งที่อีกฝ่ายยกให้เป็นแน่

“สวัสดีจ๊ะ เรียกพี่มุกก็พอนะ คุณเคินไม่ต้องใส่มาหรอก” นายหญิงของทั้งสองทักทายกลับ

“พี่มุกไปเที่ยวตลาดนัดมั้ยคะ หนูกับพี่แมนกำลังจะกินข้าวต้มโจ๊กกับน้ำชาเจ้าประจำกันค่ะ”

สาวเปรี้ยวชวนด้วยน้ำเสียงใสกิ๊ง รวมทั้งเป็นการรวบรัดคนขับรถไปโดยปริยาย พร้อมกับหันหน้ามาทำตาหวานอ้อนวอนเมืองแมนด้วย

ตลาดนัดวันอาทิตย์นั้นทั้งใหญ่ทั้งมีของกินของใช้มาวางขายมากมาย และเธอก็ชวนเมืองแมนไปหาอะไรทานด้วยกันทุกครั้ง ที่เธอกลับมาบ้านในช่วงวันหยุดแบบนี้ นายหญิงคงยังไม่เคยเห็นตลาดนัดแถวบ้านนอกแบบนี้แน่ๆ งั้นเธอจะนำเที่ยวเอง

 “นะพี่แมน พามะนาวกับพี่มุกไปตลาดนัดหน่อยนะจ๊ะ” ภรณ์ทิพย์อ้อนเสียงหวาน มือน้อยก็เกาะเกี่ยวร่างใหญ่อย่างอ้อดอ้อนออเซาะ

“นายหญิงเขายังไม่ได้บอกเลยว่าจะไปกับเราหรือเปล่า” เสียงทุ้มเอ่ยในเชิงปราม

“น่าสนุกออกค่ะ มุกขอไปด้วยคน” มุกตาภาตอบรับโดยไม่คิดหน้าคิดหลัง เธอเองก็อยากออกไปเปิดหูเปิดตา ดูวิถีชีวิตความเป็นอยู่ของผู้คนที่นี่ด้วย

“เย้ งั้นไปกันเลยจ้ะ พี่แมนจ๋า” น้ำเสียงของภรณ์ทิพย์กระดี๊กระด๊า

มุกตาภายิ้มอย่างถูกใจกับความสดใสน่ารักของเด็กสาวเปรี้ยวจี๊ดคนนี้ รู้สึกถูกชะตาด้วยตั้งแต่แรกเห็น ดีเหมือนกัน เธอจะได้มีเพื่อนที่นี่

ส่วนคนฟังอย่างเมืองแมนต้องส่ายหัวอย่างระอาใจแม่จอมยุ่ง ออกจะขัดใจกับการแต่งเนื้อแต่งตัวของสาวเจ้าไม่น้อย แต่ก็ตอบตกลงโดยดี ร่างใหญ่จึงเปลี่ยนทิศทางเดินไปยังโรงรถขนาดใหญ่ที่มีรถยนต์หลากหลายชนิดจอดอยู่นับสิบคัน โดยมีสองสาวเดินหัวเราะคุยกันกระหนุงตามมา หยิบกุญแจรถกระบะ แล้วพาสองสาวสวยไปยังเป้าหมายทันที....

“ไข่นุ้ย รถกระบะคันเก่าหายไปไหน”

นายเหมืองหนุ่มร้องถามลูกน้องที่กำลังนอนอยู่ใต้ท้องรถบรรทุกสิบล้อเพื่อเช็คสภาพรถอยู่ในโรงซ่อม ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากโรงจอดรถ

อิศม์เดชตั้งใจจะเอารถกระบะคันดังกล่าวบรรทุกปุ๋ยไปให้คนงานสวนยางพาราที่เขาเป็นเจ้าของอยู่หลายร้อยไร่ในอำเภอเดียวกัน มีทั้งที่ต้นยางที่โตพอกรีดได้แล้ว และทั้งที่เพิ่งปลูกรอให้ต้นยางโตพอที่จะเก็บเกี่ยวน้ำยางได้

“เพ่แมนขับออกไปเมื่อแรกเดียวครับนายเหมือง” (พี่แมนขับออกไปเมื่อสักครู่ครับ)

นายไข่นุ้ยโผล่ตัวออกมาจากใต้ท้องรถ แล้วรายงานเป็นภาษาท้องถิ่นฉะฉาน ลุกขึ้นยืนปัดดินออกจากตัวแล้วยิ้มยิงฟันครบสามสิบสองให้นายผู้เป็นที่รักของตน

“ไปไหน” อิศม์เดชขมวดคิ้วด้วยความงุนงง เช้าๆ วันหยุดแบบนี้ เมืองแมนน่าจะยังนอนหลับพักผ่อนอยู่นี่

“ไปหลาดครับผม” (ไปตลาดครับผม)

“ไปตลาด” อิศม์เดชทวนคำอย่างไม่เชื่อหู ทั้งๆ ที่เขาเข้าใจภาษาใต้จากปากคนขับรถตักหินควบช่างซ่อมประจำเหมืองคนนี้ได้เป็นอย่างดี เวลากว่าห้าปีทำให้หูของเขาคุ้นและชินกับภาษาที่ยากจะเข้าใจเหลือเกิน ยามที่ย้ายมาเป็นนายเหมืองที่นี่ใหม่ๆ “ไปกับใคร” เขาถาม

“พาน้องมะนาวกับเพื่อนไปหลาดครับผม” ไข่นุ้ยยังรายงานได้ดีไม่มีตกหล่น

“เพื่อน!? มะนาวพาเพื่อนมาเที่ยวหรือ” อิศม์เดชถามตัวเองมากกว่า เพราะปกติเด็กสาวกลับมาที่นี่ ก็ไม่เคยคิดจะหิ้วใครมาเป็นก้าง หรือเสียเวลาการได้อยู่กับเมืองแมน แล้วทำไมคราวนี้ถึงได้พาเพื่อนมาเที่ยวได้

“ครับนายเหมือง เพื่อนน้องมะนาวอยู่สวยอย่างแรงนายเหมืองเห้อ ผมยาว ผิวขาวจั๊ว ปากแดงแปร๊ด ผมเห็นแล้วตาค้างเลย” (เพื่อนน้องมะนาวสวยมากๆ ครับ) ไข่นุ้ยเล่าพลางทำตาเคลิ้ม ก่อนทำเสียงเป็นจริงเป็นจังอีกครั้ง

“นายเหมืองมีไหร่ม้าย ผมทำแทนพี่แมนเอง” (นายเหมืองมีอะไรหรือเปล่าครับ) เขาเสนออย่างลูกน้องที่ดี

คำที่ลูกน้องบรรยายออกมานั้น มันเมียเขาชัดๆ ไม่แปลกใจที่ไข่นุ้ยจะคิดว่าเป็นเพื่อนของภรณ์ทิพย์ เพราะเขายังไม่ได้แนะนำหญิงสาวให้คนงานในเหมืองได้รู้จักนั่นเอง

อิศม์เดชกัดฟันกรอดอย่างโกรธเคืองทั้งเพื่อนและภรรยาตัวเอง จะออกไปโชว์ความงามให้หนุ่มปักษ์ใต้น้ำลายไหลเล่นนะสิ หนุ่มๆ คงมองกันตาเป็นมันแน่ และเขาต้องออกไปให้เห็นกับตา...

“ไปถามคนงานสิ ว่าใครจะไปตลาดบ้าง ฉันจะพาไป”

“แหม หนูนี่มีตาหามีแววไม่นะคะ มองราศีของนายหญิงไม่ออก แค่ดูก็รู้แล้วว่าไม่ใช่ชาวบ้านธรรมดาอย่างเราๆ สวยอย่างกับอั้ม พัชราภา”

ภรณ์ทิพย์ต่อว่าตัวเองเสียงอ่อย พลางตักข้าวต้มโจ๊กเจ้าประจำเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย

“พูดอะไรอย่างนั้นมะนาว ชมพี่เกินไปแล้ว มะนาวเองก็น่ารักมากๆ เลยนะ ผิวขาวเชียว” มุกตาภาชมอีกฝ่ายแก้เขิน แต่เธอก็พูดความจริง เด็กสาวที่นั่งตรงหน้าเธอนั้นดูสวยน่ารัก มองดูไม่เบื่อเลยสักนิด

“หนูเป็นลูกอีสาน ผิวเลยขาว แต่โชคดีดั้งไม่หักค่ะ” คนพูดเก่งแจกแจง ก่อนทำจมูกยู่แล้วหันไปถามชายคนเดียวในโต๊ะ “พี่แมนจ๋า ถ้ามะนาวไม่มีดั้ง พี่แมนจะยังรักมะนาวมั้ยจ๊ะ” นัยน์ตาหวานมองเขาอย่างเว้าวอนเอาคำตอบ

“แคกๆๆ” เมืองแมนที่นั่งตั้งหน้าตั้งตากินข้าวต้มและปล่อยให้สองสาวได้คุยกันอย่างถูกอกถูกคอ สำลักจนต้องไอแคกคัก ต้องยกน้ำกินก่อนจะตอบคำถามนั้นได้

“พี่ไม่ได้พูดสักคำว่ารักมะนาว” เมืองแมนปฏิเสธหน้าตาย ทว่าในหัวใจเต้นระรัว แก้มสากก็ร้อนวาบ และเขารู้ว่ามันไม่ใช่อาการร้อนจากการทานข้าวต้มโจ้กร้อนๆ เป็นแน่

“แหม พี่แมนจ๋ามะนาวรู้จ้ะ ว่าพี่แมนเป็นพวกรักนะแต่ไม่แสดงออก ใช่มั้ยจ๊ะ” ภรณ์ทิพย์ยักคิ้วอย่างคนรู้ทัน ยิ้มหวานให้เขาอย่างเอียงอาย

เมืองแมนอึ้งเพราะก้อนความอายแล่นมาจุกอยู่ที่คอ เป็นผู้หญิงยิงเรือพูดเรื่องแบบนี้กับผู้ชายก่อนได้ไง นี่ถ้าไม่ได้อยู่กลางตลาดจะจับตีก้นเสียให้เข็ด

มุกตาภาแอบหัวเราะอย่างถูกอกถูกใจในความก๋ากั๋นของเด็กสาว และรู้ดีว่าตัวเองกำลังเป็นส่วนเกินของทั้งคู่ เพราะคงอยากนั่งคุยกันตามประสาคนรักกันและแต่ไม่รู้ตัวมากกว่า เธอจึงวางช้อนลง และหยิบแก้วน้ำขึ้นดื่ม เป็นสัญญาณว่าเธออิ่มแล้ว

“พี่มุกอิ่มแล้วหรือคะ” ภรณ์ทิพย์ถาม

“จ้ะ อิ่มแล้ว พี่แมนกับมะนาวทานกันไปตามสบายนะคะ มุกขอตัวไปเดินเที่ยวรอบๆ ตลาดหน่อย” เธอขอตัว พลางลุกขึ้นยืน พร้อมกับมีหนุ่มๆ จากโต๊ะข้างหันมองกันตาค้างเลยทีเดียว เมืองแมนก็เห็นและส่งสายตาไปปรามให้เสียด้วย

“พี่ไปเป็นเพื่อนดีกว่าครับ”

ถึงผู้คนจะมากมาย เดินกันให้ขวักไขว่ แต่ผู้หญิงสวยน่ารัก แถมหน้าใหม่ต่อผู้คนแถวๆ นี้ อาจจะถูกพวกนักเลงหัวไม้วุ่นวายเอาได้

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พี่แมนทานกับมะนาวไปนะคะ มุกไปเดี๋ยวเดียวค่ะ”

แล้วหญิงสาวก็ไม่รอให้เมืองแมนได้พูดจาเกลี้ยกล่อมอะไรอีก ร่างเล็กลุกขึ้นแล้วเดินหายไปในฝูงผู้คนทันที

“นายหญิงน่ารักจังเลยนะจ๊ะ พี่แมน มะนาวช้อบชอบ ชอบจังหู้” ภรณ์ทิพย์เอ่ยชมตามหลัง ก็นายหญิงของเธอไม่ถือตัวเลยสักนิด สวยน่ารักถูกใจเธอที่สุด

“จ้ะ พี่ก็ชอบ”

ภรณ์ทิพย์หน้างอเง้าเล็กน้อย “ชอบได้ในฐานะนายหญิงเฉยๆ นะ เพราะพี่แมนต้องรักมะนาวคนเดียว” พูดจบก็ทำตาหวานพร้อมกับเบียดกระแซะร่างเล็กเข้าร่างใหญ่ที่นั่งเก้าอี้ถัดไปจนเมืองแมนแทบตกเก้าอี้

คนโดนเบียดใจสั่น แต่ก็ยังไว้ท่า ไม่ยอมแสดงท่าทีอะไรออกมาให้อีกฝ่ายเห็น... มิหนำซ้ำยังทำเฉยไม่รับมุขของเธอด้วย

“ถ้ายังไม่เลิกพูดซุกซนเกินอายุแบบนี้ พี่จะจับตีให้ก้นลายเลย” เมืองแมนเอาเสียงดังเข้าข่ม หน้าคมคล้ามแดงเข้ม รู้สึกอายผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาบริเวณร้านข้าวต้มนี้

“แหม พี่แมนจ๋า ถ้าก้นมะนาวจะลายด้วยฝ่ามือพี่แมน มะนาวก็ยอมจ้ะ”

น้ำเสียงหวานกรุ้มกริ่มไม่ต่างกับหนุ่มเจ้าชู้กำลังเกี้ยวสาวอยู่ ดวงตากลมโตก็แพรวพราวระยิบระยับ ทำเอาเมืองแมนหน้าร้อนผ่าวๆ

“ว่าแต่ว่า ตีก้นอย่างเดียวจะพอเหรอจ๊ะ มะนาวให้ทำอย่างอื่นด้วยก็ได้” และเมื่อเห็นคนฟังหน้าแดงยิ่งขึ้น ภรณ์ทิพย์ก็ยิ่งได้ใจ จัดการเผด็จศึกพ่อของลูกในอนาคตด้วยคำพูดเลยทันที

“มะนาวยอมให้พี่แมนทำโทษทั้งตัวและหัวใจเลย เอามั้ยจ๊ะ"

คนได้ใจป้องปาก โน้มตัวขึ้นกระซิบด้วยน้ำเสียงหวานเบาหวิวตรงใบหูร้อนแดงของหัวหน้าคนงานหนุ่มที่นั่งแข็งทื่ออยู่กับที่ เพราะคำพูดแสนวาบหวิวของสาวก๋ากั๋นนั้นเอง

ความร้อนรุ่มพุ่งไปรวมอยู่ที่จุดศูนย์กลางลำตัวแบบห้ามไว้ไม่อยู่ แค่คำพูดซุกซนของเจ้าหล่อนก็ทำให้ร่างใหญ่โตร้อนฉ่าไปทั้งตัว แล้วถ้าเขาได้ทำอย่างที่หญิงสาวยั่วยวนเอาไว้จริงล่ะก็...

พ่อแก้วแม่แก้ว พุทธโธ่ พุทธถัง ยุบหนอ พองหนอ กะละมังถังรั่ว...

เมืองแมนครางหาสิ่งศักดิ์สิทธิ์อย่างเจ็บปวด หยิบแก้วกาแฟเย็นขึ้นดูดจนหมดแก้วเพื่อลดระดับอุณหภูมิภายในร่างตัวเองลง ยกมือขึ้นปาดเหงื่อเม็ดโตที่ผุดขึ้นตรงไรผมเป็นพัลวัน

ภรณ์ทิพย์ยิ้มกริ่มอย่างได้อกได้ใจ ไม่บอกก็รู้ว่า พี่แมนมีใจให้หนูบ้างใช่ไหม...

“เออ แล้วมะนาวกลับไปที่เหมืองยังไง ก็ไหนจะให้พี่ไปรับพรุ่งนี้”

เมืองแมนเปลี่ยนเรื่องพูดก่อนที่หญิงสาวจะทำให้เขาขายขี้หน้าไปกว่านี้

“ปกรณ์ขับรถไปส่งมะนาวที่เหมืองเมื่อคืนน่ะจ้ะ” เธอเล่า เพื่อนชายที่มีรถยนต์ขับโฉบไปโฉบมาโชว์สาวๆ แวะมาส่งเธอถึงที่เหมืองเมื่อคืน เพราะเธอทนรอให้เขาไปรับในวันรุ่งขึ้นไม่ไหว อยากกลับมาเห็นหน้าชายในดวงใจไวไว

“พี่บอกกี่ครั้งแล้ว ไม่ให้ไปไหนมาไหนกับผู้ชายตามลำพัง”

 น้ำเสียงทุ้มเกรี้ยวกราดกว่าปกติขึ้นทันควัน เขาเตือนหญิงสาวมาหลายครั้งหลายครา เรื่องนั่งรถไปเที่ยวไหนต่อไหนกับหนุ่มๆ ที่มาข้องแวะด้วย เขารู้ว่าหญิงสาวไม่ได้คิดอะไร แต่ผู้ชายต่างหากล่ะที่น่ากลัว

“แหม ก็ปกรณ์เป็นเพื่อนมะนาวนี่จ๊ะ อีกอย่างมะนาวไม่ชอบใคร ไม่มองใคร นอกจากพี่แมนคนเดียวจ้ะ”

เมืองแมนหน้าแดง แต่ก็ตักเตือนหญิงสาวที่เขารักจริงจัง สีหน้าเคร่งเครียด

“มะนาวไม่คิด แต่ผู้ชายจะต้องคิดทุกคน” เขาเถียงอย่างอ่อนอกอ่อนใจ ก็หญิงสาวสวยน่ารักขนาดนี้ เขากลัวว่าจะไปพลาดท่าเสียทีเข้าสักวัน ดีนะ ที่เรียนจบกันแล้ว จะได้ไม่ต้องมีหนุ่มๆ มาตามรับตามส่งกันอีก

หัวหน้าคนงานหนุ่มยังจำปกรณ์เพื่อนร่วมคณะของหญิงสาวได้เป็นอย่างดี หนุ่มหน้าตี่ รูปหล่อติดเจ้าสำอาง เป็นลูกชายเถ้าแก่โรงงานรับซื้อยางพาราขนาดใหญ่ของจังหวัดนี้ พูดถึงเรื่องความรวยมั่งคั่งแล้วปกรณ์ไม่เป็นสองรองใครเลย และเมืองแมนมองปราดเดียวก็รู้แล้ว ว่าไอ้หนุ่มนั่นหวังเคลมภรณ์ทิพย์ทั้งตัวและหัวใจ

“คิดก็ช่างสิ มะนาวแค่หลอกใช้ให้มาส่งเฉยๆ เอง ก็มะนาวทนคิดถึงพี่แมนไม่ได้นี่จ๊ะ”

สาวเปรี้ยวพูดอย่างไม่ใส่ใจ ก็ในเมื่อเธอจัดได้ว่าเป็นหญิงสาวหน้าตาดีไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่ ก็ย่อมมีหนุ่มๆ มาตามจีบเป็นธรรมดา เธอก็คว้าผลประโยชน์ไว้ตามอัธยาศัย ใครที่รุกเกินไปเธอก็ขอลา ใครที่ยังพอคบได้ เธอก็คบ อย่างเช่นปกรณ์เป็นต้น

และคำหวานๆ ของเธอก็ทำให้เอาคนที่กำลังโมโหโกรธสาวช่างเจรจาไม่ลงอีกต่อไป...

“ทีหลังจะไปไหนบอกพี่นะ พี่จะไปรับไปส่งมะนาวเอง”