no right click


Monday, February 13, 2012

ตอนที่ 4. Mentally Ruined: บาดแผลหัวใจ ใต้อุ้งมืออสูร -- 60%

ดึกสงัดคืนนั้น ประตูห้องนอนของเชลยสาวก็ถูกเปิดขึ้น พร้อมๆ กับมีร่างใหญ่ของคนที่เพิ่งเดินทางมาถึงสวนรัมภาก้าวเข้ามาในห้องโดยไม่เปิดไฟ ภายในห้องจึงมืดมิดและมีเพียงแสงจันทร์สลัวๆ ที่ลอดผ่านรูผ้าม่านเท่านั้น
อนรรฆวีเดินไปหยุดอยู่ที่เตียง แล้วยืนจ้องเสี้ยวหน้าหวานอย่างไม่เข้าใจตัวเอง ทำไมต้องรีบกลับมาที่นี่ด้วย ก็มากลับมาทำหน้าที่ของตัวเองไง เขาตอบตัวเองทันควัน
เขาหย่อนตัวลงนั่งตรงขอบเตียงนอน พร้อมๆ กับเอื้อมมือไปเปิดโคมไฟที่หัวเตียง จึงทำให้เขาเห็นว่าร่างเล็กนอนสั่นสะท้านอยู่ภายใต้ผ้าห่มและใบหน้าหวานก็แดงก่ำเพราะพิษไข้ นัยน์ตาดุคมจ้องภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกหลากหลายอัดแน่นอยู่ข้างใน
ทั้งห่วง ทั้งสงสาร ทั้งปวดใจ ทั้งสาแก่ใจ ทุกหมู่มวลอารมณ์มันสับสนปนเปกันไปหมด
ที่สำคัญ เขากลัว เขากำลังกลัว
กลัวว่าตัวเองจะทำหน้าที่สำคัญนี้ไม่สำเร็จ เพราะความรู้สึกผิดที่บีบคั้นอยู่ในใจ และกลัวว่ามันจะไม่ใช่แค่หน้าที่อีกต่อไปแล้ว หากมันคือความผูกพันที่เริ่มก่อตัวขึ้นภายในใจของเขา และเขาจะไม่มีวันปล่อยให้มันเกิดขึ้น อนรรฆวีบังคับตัวเองอย่างแน่วแน่

มือหนาเชยคางมนขึ้น ก่อนก้มลงประทับจุมพิตแสนอ่อนหวานนุ่มนวลและเนิ่นนานบนกลีบปากร้อนระอุนั่น ราวกับจะกระชากทุกจิตวิญญาณเอาไปจากเธอ คนป่วยที่ไม่ได้สติก็เผยอปากหอบหายใจอย่างเผลอไผล เปิดทางให้เขาได้ล่วงล้ำเข้าไปดูดดื่มความหวานในโพรงปากหวานล้ำ ไม่พอ ยังปล่อยเสียงครางอื้ออึงกระตุ้นไฟอารมณ์ในร่างใหญ่ราวกับเชื้อเพลิงชั้นยอด
เขาไม่อยากเชื่อว่าผู้หญิงคนนี้จะมีอิทธิพลต่อปฏิกิริยาตอบสนองต่อร่างกายเขาได้ถึงเพียงนี้ เพียงแค่จูบเดียว เลือดในกายของเขาก็เดือดพล่าน
อนรรฆวีละจุมพิตหวานล้ำอย่างแสนเสียดายและเงยหน้าขึ้นมองคนป่วยที่โดนขโมยจูบตาปรือ ก่อนไล้นิ้วแกร่งไปบนพวงแก้มนุ่มร้อนผ่าวเบาๆ ความร้อนจากแก้มแดงซึมผ่านมาสู่ร่างใหญ่ จนเขารู้สึกว่ากำลังไล้มือไปบนกาต้มน้ำเสียมากกว่า อนรรฆวีขบกรามแน่น เขาจะใจร้ายกับคนป่วยได้ลงคอหรือ
ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ ก็ในเมื่อหญิงสาวคือลูกไอ้โกมุท คนที่ทำให้ลุงของเขาต้องเจ็บเจียนตายมาก่อน
คิดได้ดังนั้น มือหนาก็จัดการปลดสายเสื้อคลุมซึ่งเป็นอาภรณ์ชิ้นเดียวบนตัวเธอออก แล้วกระชากให้แยกออกจากกัน เผยให้เห็นร่างนวลอวบอิ่มปรากฏแก่สายตา ถึงจะเต็มไปด้วยริ้วรอยที่เขาทิ้งไว้แต่ก็ไม่อาจให้ความสวยงามได้ลดน้อยถอยลงแม้เพียงสักนิด ทรวงอกอิ่มคู่สวยที่เขาได้สัมผัสลิ้มรสมาแล้วตั้งชูช่อล่อตาจนคนเห็นใจสั่น  ต้องปล่อยเสียงครางกระหึ่มในลำคอ นัยน์ตาคมโชนแสงไปด้วยแรงพิศวาส
ยิ่งเห็นยิ่งสวย ยิ่งสัมผัส ยิ่งอยากครอบครองเธอเอาไว้ทั้งเนื้อทั้งตัว
แล้วอนรรฆวีก็ทำตามใจตัวเองด้วยการลูบไล้ฝ่ามือร้อนจัดไปบนร่างน้อยนั่นอย่างย่ามใจ...ซอกซอนไปทุกซอกทุกมุมอย่างถือสิทธ์
สัมผัสยุกยิกที่เลื้อยไต่สลับบีบเคล้นไปบนลำตัวร้อนผ่าวปลุกให้คนป่วยสะลึมสะลือเปิดเปลือกตาหนักอึ้งขึ้นอย่างเชื่องช้า ภาพเบลอๆ ของคนที่เป็นสาเหตุของความเจ็บปวดหลากหลายรูปแบบภายในกายเธอค่อยๆ แจ่มชัดขึ้น กชมนสะดุ้งเฮือกด้วยความตื่นกลัว กัดกลีบปากอิ่มแน่น ก่อนปิดดวงตาลงอีกครั้ง
ฝัน ขอให้เป็นแค่เพียงความฝัน ได้โปรด
เธอเฝ้าพร่ำรำพันในอกทุกข์ระทม ด้วยสติที่ไม่สมบูรณ์ครบร้อย เพราะพิษไข้รุมเร้าซึ่งไม่ได้ลดลงแม้แต่น้อย
ฉันกำลังรอเธออยู่เลย
เขาถามเสียงแหบแห้ง พลางลุกขึ้นยืนแล้วปลดเปลื้องอาภรณ์ออกจากร่างใหญ่ให้พ้นตัวด้วย
ทว่าเสียงทุ้มที่ดังผ่านโสตประสาทอันลางเลือนมานั้นทำให้กชมนรับรู้ว่า มันไม่ใช่ความฝัน มันคือความจริง อสูรร้ายได้มาปรากฏกายตรงหน้าเธออีกคราแล้ว แล้วเขาก็กำลังจะเชือดเฉือนเธอให้ตายทั้งเป็นด้วยความเจ็บปวดที่คนป่วยเช่นเธอคงไม่อาจรับมันไว้ได้
อย่า...ฉัน...ไม่สบาย
เสียงอุทธรณ์ของความเห็นใจหลุดผ่านลำคอแห้งผากและเจ็บร้าวราวกับมีหนามแหลมๆ เสียบตำอยู่ข้างใน น้ำร้อนๆ เอ่อล้นเบ้าตาสวยทั้งจากความกลัวและอาการไข้ที่ยังไม่สร่าง เธอได้แต่หวังว่าเขาจะเห็นใจ ไม่หาความสุขบบนความทุกข์มหันต์ของเธอในตอนนี้
ถึงเธอจะป่วย ก็ใช่ว่าฉันจะต้องเห็นใจนี่
ถ้อยคำไร้ซึ่งความปรานีในน้ำเสียงเค้นลอดไรฟันออกมา เพราะคนพูดต้องข่มอารมณ์รัญจวนในใจและความสงสารไว้ให้ลึกที่สุด...
กชมนแทบไม่มีแรงจะเค้นเสียงออกมาต่อรองเพราะพิษไข้ในตัว ร่างกายที่ยังบอบช้ำร้อนราวกับเตาผิงไฟ ศีรษะที่หนักอึ้งปวดจนแทบระเบิด ลมหายใจที่รดรินออกจากจมูกเล็กแดงก่ำร้อนเหมือนไอระเหยซึ่งพ่นออกมาจากกาต้มน้ำ เธอเจ็บถึงเพียงนี้ แล้วนี่เขาจะมาลงทัณฑ์อะไรเธออีก เขาต้องการให้เธอตายคามือเขาหรืออย่างไร
อย่า...ทำ...อะไร...ฉันเลย...นะคะ
คนป่วยเว้าวอนเสียงสั่นเครือ ยกมือน้อยอ่อนแรงขึ้นผลักร่างใหญ่เปลือยเปล่าที่ทาบทับเธอลงมาทั้งตัว  หากก็ทำได้แค่หวัง เพราะแค่ยกมือขึ้นก็ยังไม่สำเร็จ ประสาอะไรกับจะผลักเขาให้พ้นตัว
ฉันบอกแล้วใช่มั้ย ให้ตามใจฉัน คนที่เธอไพ่เหนือกว่าขู่เข้ม หรือเธออยากนอนกับผู้ชายคนอื่นแทน คำนั้นของเขาก็ทำเอาคนฟังกลัวจนแทบสิ้นสติที่เหลือกับตัวน้อยเต็มที
บะ ฉันยอม...ยะ ยอมแล้ว
กชมนที่ไร้หนทางต่อรองได้พยักหน้ารับ พร้อมๆ กับสายน้ำตาที่ไหลรินเป็นทางยาวอย่างเจ็บช้ำในหัวใจอย่างหาที่เปรียบไม่ได้
หากคนใจเหี้ยมเช่นเขาหาได้สนใจไม่ กลับบดเบียดตัวเข้าหาร่างเล็กอย่างแนบชิด พร้อมกับสัมผัสลูบไล้ผิวนุ่มเนียนสวยราวกับน้ำนมของเธออย่างถือสิทธิ์ และผิวอุ่นจนร้อนของเขาช่วยผ่อนคลายความหนาวเหน็บเย็นสะท้านของคนป่วยได้อย่างไม่น่าเชื่อ ทว่าความหวาดกลัวกับสิ่งที่จะตามมามีมากเกินกว่าจะปลาบปลื้มชื่นชมไออุ่นของเขา กชมนจึงพยายามออกเบี่ยงตัวหลบอย่างรังเกียจสัมผัสนั่น
จะดิ้นให้ฉันรำคาญทำไม
ชายหนุ่มตะคอกถามเสียงขุ่น ก่อนก้มลงประกบจุมพิตด้วยรสชาติซึ่งช่างแตกต่างจากเมื่อสักครู่...เมื่อตอนที่เจ้าของกลีบปากอิ่มยังไม่รู้สึกตัว เพราะจูบเขาในตอนนี้มันช่างเต็มไปด้วยแรงอารมณ์ ดุดันและเอาแต่ใจ


ลบแล้วค่ะ ติดตามได้ในรูปเล่มนะคะ 

เสียงครวญครางอย่างเจ็บปวดก็หลุดออกมาอย่างไม่หยุดหย่อน ทั้งๆ ที่สติของเธอช่างเลือนลางเสียเหลือเกิน ช่างแตกต่างกับความเจ็บปวดที่เด่นชัดอยู่ในก้นบึ้งหัวใจ และเธอไม่อาจทานทนต่อแรงรักอันแสนทรงพลังของเขาได้อีกต่อไป
 “เจ็บ...พอแล้ว...ไม่ไหว ฉันเจ็บ...จริงๆ
เสียงแหบแห้งขาดห้วงพร่ำขอออกมา เล็บเล็กจิกไปบนต้นแขนแกร่งเท่าที่แรงมี เตือนให้เขารู้ว่าเธอนั้นคงได้ตายคามือเขาในไม่ช้านี้
อนรรฆวีก้มลงมองดวงหน้าแดงก่ำและชุ่มไปด้วยคราบน้ำตา เสียงหอบหายใจของร่างใหญ่ถี่กระชั้นขึ้นตามจังหวะรักเร็วรัวแรงแสดงถึงการเดินทางที่ใกล้ถึงจุดสิ้นสุด จนในที่สุด เสียงคำรามต่ำก็ดังจากในลำคอแกร่งออกมา พร้อมๆ กับการปลดปล่อยความร้อนจัดอย่างรุนแรง เมื่อทะยานเขาพาตัวเองไปแตะฝั่งฝันอันแสนสุขสมไปเพียงลำพังเหมือนอย่างเช่นทุกครั้ง
ร่างใหญ่หยุดการเคลื่อนไหวลงอย่างช้าๆ แล้วซวนซบลงบนร่างเล็กซึ่งหอบตัวโยนและยังร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความเจ็บปวดไม่หยุด อนรรฆวียกมือลูบดวงหน้าหวานแดงก่ำและชื้นเหงื่อ ดวงตาโตฉ่ำแฉะไปด้วยน้ำตาปิดแน่น กลีบปากอิ่มก็ยังถูกเจ้าของขบกันแน่นจนมันห้อเลือด
ความรู้สึกผิดกระแทกกระทั้นเข้าใส่หัวใจราวกับคลื่นยักษ์ ความสงสารลามเลียไปทุกอณูเนื้อของร่างใหญ่อย่างเหี้ยมโหด ชายหนุ่มกัดฟันกำหมัดแน่นอย่างอดทน พร้อมกับเตือนตัวเองว่า นี่คือสิ่งที่เขาจำเป็นต้องทำ
ขอบใจนะ ฉันมีความสุขมาก
เขาบอกด้วยน้ำเสียงสุขสมใจ กระตุกยิ้มมุมปากคล้ายดูแคลน ก่อนพลิกตัวลงจากร่างเล็ก แล้วคว้าเสื้อผ้าขึ้นมาสวมใส่ ก่อนเดินตัวเบากลับไปห้องนอนใหญ่ของตัวเอง ทำราวกับเธอเป็นแค่เครื่องปลดปล่อยความใคร่ที่เขาจะหยิบฉวยมาใช้ตอนไหนก็ได้
...ปล่อยให้ร่างเล็กแสนสะบักสะบอมนอนสะอึกสะอื้นร้องไห้ปิ่มขาดใจตายกับความโหดร้ายไร้ความปรานีในหัวใจของเขา ก่อนจะผล็อยหลับไปด้วยพิษไข้และความอ่อนเพลียในที่สุด... 

2 comments:

  1. โอยยย
    ใจจะขาดตามหนูบัว
    โฮฮฮฮฮฮ ToT

    ReplyDelete
  2. คนใจร้ายยยย T_T

    ReplyDelete