ตอนที่ 8. Irrefutable Evidence: หลักฐานมัดตัว คนมั่วมัดใจ -- 85.99%

http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=706745#  

เต็มๆ ไปอ่านได้ที่นี่ค่ะ 

“นึกว่าตบฉันแล้วจะเดินหนีไปง่ายๆ หรือไง”

ชายหนุ่มถามเสียงลอดไรฟัน นัยน์ตาคมทอแสงวาวโรจน์แรงกล้า แขนแข็งแรงก็รัดร่างเล็กแสนนุ่มนิ่มของอีกฝ่ายจนแทบหักเป็นสองท่อน

“ปล่อยนะ จะทำอะไร”

คนที่โดนงูยักษ์รัดถามอย่างประหวั่นพรั่นพรึง อยากดิ้นหนี แต่งูใหญ่แสนโกรธเกรี้ยวและดูเหมือนจะหิวโซก็รัดร่างเล็กเอาไว้แน่นเหลือเกิน...

“เธอมาตบสั่งสอนฉัน ฉันก็ต้องสั่งสอนเธอกลับ”

น้ำเสียงทุ้มหมายมั่น ใบหน้าคมก็โน้มลงมาต่ำจนเธอต้องเบือนหน้าหนี เพราะลมหายใจอุ่นกรุ่นที่เป่ารดแก้มนั้นกำลังทำให้เรี่ยวแรงเธอหดหายไปอย่างง่ายดายเหลือเกิน

“...แต่ฉันเป็นผู้ชาย ไม่ทำร้ายร่างกายผู้หญิง ฉันจึงต้องใช้วิธี ’จูบ’ สั่งสอนแทน”

คาร์รีมสาธยายราวกับอยู่ในสภาวะอารมณ์ดี ทว่าหัวใจร้อนราวกับมีกองเพลิงสุมอยู่ นัยน์ตาคมทอประกายหิวกระหายก็จ้องเขม็งตรงกลีบปากอิ่มที่ถูกขบเข้าหากันไม่วางตา พร้อมกับต้องพยายมลดอารมณ์ตัวเองลง ไม่งั้นปากสวยๆ ที่เขารู้ว่าหอมหวานเพียงใดจะได้ช้ำไปเสียเปล่าๆ

“อย่าเอาปากเน่าๆ มาจูบฉันนะ โอ๊ย ฉันเจ็บนะ...”

รินรดาด่ากลับอย่างไม่เกรงกลัว แต่กลับโดนมือหนาบีบเข้าที่ต้นแขนเรียวเล็กจนมันแทบแหลกคามือคีมเหล็กของเขา เสียงหวานจึงหวีดร้องด้วยความเจ็บปวด แต่ดูท่าแล้วอีกฝ่ายคงไม่สนใจกับน้ำเสียงอุทธรณ์ของเธอ

“เธอก็เคยชิมแล้วนี่ แล้วมาหาว่าปากฉันเน่าได้ยังไง และเท่าที่ฉันจำได้ ฉันจูบเก่งเสียด้วย ทำเอาเข่าเธอถึงกับอ่อน...จำไม่ได้หรือไง“

“จูบเน่าๆ จากผู้ชายเน่าๆ อย่างคุณฉันไม่คิดจดจำให้เปลืองพื้นที่ในสมองหรอก โอ๊ย ฉันเจ็บนะ”

รินรดายังตวาดแว้ด ไม่ยอมจนมุมผู้ชายร้ายกาจ ก่อนร้องเสียงหลงด้วยความเจ็บปวดเมื่อโดนมือหนาบีบลงโทษบนต้นแขนเรียวนั่นอีกหน

หากในสมองที่แท้จริงแล้วยังจำรสจูบของเขาได้เป็นอย่างดี และรู้ดีว่ามันส่งผลให้เขาของเธออ่อนจนกลายเป็นวุ้นได้จริงนั้นกำลังคิดหาวิธีอย่างหนักเพื่อเอาตัวรอดให้พ้นเหตุการณ์หน้าสิ่วหน้าขวานตอนนี้

และถ้าเขาจูบไม่หยุด แล้วเธอไม่แย่หรือ ก็เห็นออกกำลังกายสาวๆ ในออฟฟิศเป็นประจำ ยิ่งคิด หน้างามๆ ของรินรดาก็ยิ่งซีดเผือด

“จำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร งั้นฉันจะจูบทบทวนความจำให้เอง...” เขากระตุกยิ้มมุมปาก จริงๆ อยากจะบีบคอแม่สาวปากจัดนัก แต่เขาก็มีวิธีสั่งสอนที่ดีกว่า

“...ฉันรับรองว่า...เธอจะระทวยด้วยรสจูบของฉัน และเมื่อถึงตอนนั้น อย่ามาขอร้องให้ฉันช่วยสนองต่อล่ะ เพราะวันนี้ฉันยังไม่มีอารมณ์จะนอนกับนางบำเรออย่างเธอ”

คนโดนด่ายังพูดด้วยน้ำเสียงเรียบต่ำ แต่คนฟังกลับรู้ว่ามันผ่านลอดไรฟันมาต่างหาก เพราะสีหน้าสีตาเขาในตอนนี้ เหมือนจะฆ่าเธอเสียมากว่าจะจูบอย่างที่เขาบอก ทำเอาคนเห็นอดขนหัวลุกเกรียวขึ้นมาไม่ได้...

“คนลามก ถ้าอยากโดนเข่าจนน้องชายพิการ ก็เอาสิ จูบเลย”

รินรดาแกล้งท้าอย่างไม่มีเกรงกลัว หากใจเต้นรัวราวกับเจ้าเข้า เพราะร่างกายเธอตอนนี้โดนโอบรัดไว้จนหลีกหนีไปไหนไม่ได้ไม่พอ ยังโดนเขาจับดันไว้กับขอบโต๊ะ แล้วใช้ร่างใหญ่ทาบทับหมดหนทางหลบหลีกดิ้นหนี ที่สำคัญ ไม่มีทางทำอย่างที่เธอขู่เอาไว้ได้แน่

“นึกว่าฉันจะยอมให้เธอมาทำร้ายฉันได้ง่ายๆ เหมือนเมื่อคืนนั้นอีกหรือไง”

สิ้นน้ำเสียงทุ้มที่เริ่มแหบพร่าเพราะแรงเสียดสีของร่างนุ่มนิ่มในอ้อมกอด คาร์รีมก็ก้มลงประกบกลีบปากสวยๆ ที่อ้าปากขึ้นหมายประท้วงอย่างรุนแรงกระแทกกระทั้น หากแฝงไว้ด้วยความเร่าร้อนหิวกระหาย เขาจุมพิตเธอเหมือนคนที่เก็บอัดความรู้สึกเอาไว้นานวัน จนมาระเบิดเอาตอนนี้ และมีกลีบปากอิ่มเป็นที่รองรับอารมณ์เหล่านั้นเอาไว้

คาร์รีมคลึงเคล้าระบายความโกรธเกรี้ยวปนพิษหึงหวงที่ยังโหมกระหน่ำลงบนกลีบปากอิ่มอย่างไม่ขาดสาย ลิ้นร้อนๆ ซอกซอนเข้าไปสำรวจความหวานล้ำและทักทายลิ้นนุ่มภายในโพรงปากหวานปานน้ำผึ้งของเธออย่างรุกเร้าเร่าร้อน

แล้วลิ้นของทั้งคู่เกี่ยวกระหวัดพัวพันกันอย่างดูดดื่มร้อนแรง  มันช่างหวานซาบซ่านผิดกับน้ำคำที่หลุดออกมาเฉือดเชือดเขาในแต่ละครั้ง เสียเหลือเกิน

รินรดาเองก็มึนเมากับพิษจุมพิตของคนช่ำชองอันเต็มไปด้วยประสบการณ์ รู้สึกวาบหวามแปลบปลาบแปลกๆ ร่างเล็กระทดระทวยซวนเซซบกับร่างใหญ่อย่างลืมตัว เข่าอ่อนก็อย่างที่เขาดูถูกเอาไว้ไม่มีผิด

ความร้อนจากริมฝีปากของเขาแผดเผาไปทั่วกลีบปากนุ่ม ก่อนจะโลมเลียไปทั่วร่างจนรินรดาร้อนรุ่มไปทั้งตัว สั่นสะท้านจนขนลุกเกรียว และเธอกำลังจะขาดอากาศหายใจเพราะโดนเขาสูบเอาไปหมด หัวสมองที่ตั้งใจจะใช้คิดหาทางออกให้ตัวเองมึนตื้นคิดอะไรไม่ออก แถมยังไร้เรี่ยวแรงต่อต้านการรุกรานของเขาเสียสิ้น

วงแขนล่ำโอบรัดร่างเล็กแน่น จนอกอวบเบียดบี้แนบชิดราวไปกับแผ่นอกบึกบึนของเขา ความร้อนจากชิ้นส่วนแสดงอารมณ์ของเขาก็เสียดสีกับร่างเล็กตามความจงใจของเจ้าของ รินรดารู้สึกหวามวาบรัญจวนใจอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน

...อยากจะดิ้นรนขัดขืน อยากจะต่อต้านดิ้นหนี และอยากจะสั่งสอนให้เขาหลาบจำ หากแต่ที่กำลังทำอยู่คือเงยหน้าขึ้นรับจูบดื่มด่ำราวกับเต็มอกเต็มใจไปกับเขาเสียหนักหนา...

เสียงหวานที่หมายจะผรุทสวาทก็กลายเป็นเสียงอืออาอยู่ในลำคอแทน มือน้อยที่ตั้งใจจะประทุษร้ายร่างกายเขา กลับวางไว้วางทาบไว้บนอกแกร่ง ทั้งยังกำเสื้อเชิ้ตเนื้อดีของเขาเอาไว้แน่นเพื่อปลดปล่อยอารมณ์ที่พุ่งสูงขึ้นจนแทบจะควบคุมตัวเองไม่ได้แล้วอีกต่างหาก ส่งผลคาร์รีมทั้งยิ้มทั้งปล่อยเสียงครางอย่างพึงพอใจ ต่อปฏิกิริยาตอบสนองที่ดูไม่เป็นการเป็นงานเลยสักนิดนั่น

จูบสวาทที่ยังถูกบดเคล้าอย่างดูดดื่มต่อเนื่อง ฝ่ามือหนาร้อนจัดลูบไล้ไปตามร่างนุ่มนิ่มอวบอิ่มอย่างคนอดใจไม่ได้ และอย่างแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ เพราะจากนี้ไป หญิงสาวจะกลายไปเป็นผู้หญิงของเขาถึงหนึ่งเดือนเต็ม...

...แค่คิดเขาก็เดือดพล่านไปทั้งตัว

จากเดิมก็แค่อยากจะสั่งสอนคนอวดดี หากตอนนี้ กลับเป็นเขาเองที่กำลังควบคุมความร้อนในตัวไม่อยู่...และมันกำลังจะระเบิดโพลงในแบบที่เขาก็ห้ามตัวเองไว้ไม่ได้เสียด้วย...

ชายหนุ่มไม่เข้าใจตัวเองเลยสักนิด ผู้หญิงไทยคนนี้ปลุกเร้าและกระตุ้นอารมณ์ของเขาได้ดีเสียจนน่ากลัว แค่สัมผัสกันแต่เพียงภายนอก จูบจับลูบไล้ไปตามส่วนเว้าส่วนโค้งกันเล็กน้อย เขาก็รู้แล้วว่าเธอช่างหอมหวานนุ่มละมุนไปทั้งเนื้อทั้งตัว

ตั้งแต่เกิดมา คาร์รีมยังไม่เคยต้องการผู้หญิงคนไหนมากมายถึงเพียงนี้ เขารู้สึกอยากสัมผัสเธอให้มากกว่านี้ เขาอยากครอบครองเธอเอาไว้ทั้งตัว และเขาต้องได้เธอ...

“รินรดา...ฉันทนไม่ไหวแล้ว ขอฉัน...ตอนนี้เลยละกัน...”

คาร์รีมร้องขออย่างไม่คิดรอคำอนุญาติจากคนที่ไม่เป็นตัวของตัวเองเพราะโดนชายหนุ่มร่ายมนต์จุมพิตใส่อย่างหนักหน่วง

สิ้นคำขอ...คนที่ไม่คิดจะสนองให้นางบำเรอในวันนี้ก็จัดการยกร่างเล็กขึ้นวางบนโต๊ะทำงาน ใบหน้าคมเลื่อนต่ำไปซุกไซ้ซอกคอหอกกรุ่น มือหนาลนลานคว้าแกะซิปของชุดช่างที่ปกปิดชิ้นส่วนที่เขาอยากสัมผัสให้สมใจปรารถนา อยากจะฟอนเฟ้นให้มันมือ อยากดูดดื่มให้หนำใจ...

หากเหนืออื่นใด คืออยากเป็นหนึ่งเดียวกับเธอด้วยการจ่มจ่อมเข้าไปในกายสาวให้ลึกจนสุดตัว...

รินรดาสะดุ้งโหยงเมื่อร่างเล็กโดยยกลอยขึ้นวางบนโต๊ะที่สมควรมีเอาไว้ทำงานเท่านั้น ไม่ใช่กามกิจที่เขาคิดจะปรนเปรอให้เธอ แล้วทันทีที่มือหนาล้วงผ่านเข้ามากอบกุมความอวบหยุ่นภายใต้ชุดหลวมโคร่งที่โดนรูดซิปลงไป วิญญาณที่โดนเขาสูบไปกลับเข้าร่างของตัวเองอีกครั้ง

“พะ พอเถอะ อย่า...”

รินรดาร้องห้ามเสียงสั่น มือน้อยผลักมือหนาออกจากอกอวบอย่างตื่นตกใจ เบี่ยงตัวหนีเท่าที่กำลังจะอำนวย ร่างเล็กก็สั่นสะท้านราวกับจับไข้ ใบหน้างามร้อนผ่าวทั้งโกรธทั้งอาย แถมยังรู้สึกร้อนรุ่มรัญจวนไปทั้งตัว และถ้าเขาไม่หยุด เธอคงไม่มีแรงสู้เขาแน่ๆ

ทำไมเขาถึงจูบได้เก่งแบบนี้ เธอไม่เคยจูบกับใคร ก็มีแต่เขาคนแรก และทั้งสองครั้งที่เขาปล้นจูบเอาจากเธอ เธอก็เข่าอ่อน ตัวอ่อนปวกเปียกได้อย่างง่ายๆ อย่างที่เขาดูถูกเอาไว้ไม่มีผิด น่าอับอายขายขี้หน้าจริง

ผู้ชายจะจูบได้ช่ำชองแบบนี้ทุกคนหรือเปล่า หรือเฉพาะเขาเท่านั้น รินรดาคิดอย่างวาบหวิววิบวับในช่องท้อง

“คะ คุณไม่มีอารมณ์จะนอนกับฉันไม่ใช่หรือ”

รินรดาที่กำลังใช้สมองประมวลความคิดอย่างหนักท้วงถามในสิ่งที่เขาประกาศิตก่อนจูบสั่งสอนเธอ

“แปลก...” น้ำเสียงทุ้มพึมพำ “เธอน่าจะขอร้องให้ฉันสนองต่อ... เพราะดูท่าแล้ว...เธอออกจะร้อนแรงไปทั้งตัว น่าจะพร้อมแล้วนี่”

คาร์รีมที่ยังตั้งหน้าตั้งตาซุกไซ้จมูกโด่งและเรียวปากร้อนๆ ไปตามผิวเนียนเย้ยหยันด้วยน้ำเสียงแหบพร่า พร้อมกับข้มแม้มตรงลำคอขาวนวลจนเธอต้องครางแผ่ว ย่นคอเข้าหากันอย่างซ่านสยิว

“ถะ ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นฉันอาจแก้ผ้านอนแผ่ให้เขาเลยก็ได้ แต่คนจูบไม่เป็นสับปะรดอย่างคุณ ฉันไม่คิดเสียให้มากไปกว่าจูบหรอก”

ถึงจะร้อนเร่าไปทั้งตัว แต่รินรดายังพอมีสติที่จะย้อนเขาได้อย่างเจ็บแสบ มือน้อยที่เริ่มมีแรงก็ทุบตีไปทั่วร่างใหญ่เป็นพัลวัน

ใบหน้าคมที่ซุกไซ้ซอกซอนอยู่ตรงลำคอหอมกรุ่นผงกหัวขึ้นมาอย่างเร็ว ราวกับโดนผลักออกมา คาร์รีมจ้องหน้าหญิงสาวด้วยอารมณ์โกรธเคืองที่แล่นขึ้นมาเป็นริ้วๆ แทนที่อารมณ์วาบหวามนั่น

คาร์รีมกัดฟันกรอด ให้มันได้อย่างนี้สิ อารมณ์เขาได้หดหายไปหมดเพราะความปากจัดของยายลูกเป็ดนี่แหละ น่าจับบีบคอนัก...

“ปกติฉันไม่ชอบวุ่นวายกับผู้หญิงปากจัดสักเท่าไหร่หรอกนะ แต่กับเธอนี่...ฉันชักอยากจะลองเสียจริงๆ แล้วล่ะสิ ว่าลีลาเด็ดดวงแค่ไหน ไอ้พวกผู้ชายมันถึงได้เดินตามเธอกันเป็นพรวน”

และเขาเองก็เค้นถ้อยคำดูหมิ่นออกมาเหยียดหยันเธอได้เช่นกัน หากยังไม่ยอมปล่อยร่างเล็กให้เป็นอิสระ มือไม้ก็ยังรุกไล้ไปตามความนุ่มนิ่มอวบอิ่มไม่ห่าง

คำดูถูกของเขาก็ทำให้สติรินรดากลับคืนเข้าร่างเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์เช่นกัน หญิงสาวกัดฟันกรอดๆ พลางยกขาที่ห้อยลงจากเก้าอี้ขึ้น หมายจะกระทืบกล้วยยักษ์ให้หักคาลำต้น สั่งสอนให้หลาบให้จำ ให้เลิกไปทำหื่นเรี่ยราด ทว่าคนที่รู้ผิดเป็นครูก็ไหวตัวทัน เบี่ยงตัวหลบได้อย่างเฉียดฉิว

“มันไม่ง่ายเหมือนครั้งแล้วหรอกนะรินรดา”

คาร์รีมเย้ย หยักคิ้วให้อย่างเจ้าเล่ห์ พลางผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอก ถึงจะตะลึงพรึงเพริศกับรสจุมพิต แต่เขาก็ระวังตัวอยู่ตลอด ไม่เช่นนั้นเขาก็นึกภาพไม่ออก ว่าจะเกิดอะไรกับน้องชายที่โตเต็มวัยอยู่ด้านล่างนั่น

รินรดาแค้นใจนักที่ทำพลาด แต่ก็อาศัยช่วงจังหวะที่อีกฝ่ายเผลอผลักร่างใหญ่สุดแรงเกิด แล้วกระโดดหนีลงจากโต๊ะทำงานทันที ไปหยุดยืนอยู่หน้าประตู ถ้าเขาก้าวมาใกล้ เธอจะได้เปิดประตูหนีได้ทันการณ์

“ใครเขาอยากไปลองกับคุณ ไปหาคนอื่นโน่นไป ผู้ชายทุเรศ"

รินรดาที่ตั้งหลักได้ หันมาต่อว่าเสียงเขียว ถลึงตามองหน้าเขาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ ด่าเขาไปมือที่สั่นก็จัดเสื้อผ้าตัวเองให้เข้าที่เข้าทาง เจ็บใจตัวเองนัก ที่พลาดโอกาสจัดการอาวุธร้ายของเขาให้พังจนใช้การไม่ได้นั่น

 “ฉันบอกแล้วนี่รินรดา ว่าอยากลองกับเธอ”