ดึกสงัดคืนนั้น ประตูห้องนอนของเชลยสาวก็ถูกเปิดขึ้น พร้อมๆ กับมีร่างใหญ่ของคนที่เพิ่งเดินทางมาถึงสวนรัมภาก้าวเข้ามาในห้องโดยไม่เปิดไฟ ภายในห้องจึงมืดมิดและมีเพียงแสงจันทร์สลัวๆ ที่ลอดผ่านรูผ้าม่านเท่านั้น
อนรรฆวีเดินไปหยุดอยู่ที่เตียง แล้วยืนจ้องเสี้ยวหน้าหวานอย่างไม่เข้าใจตัวเอง ทำไมต้องรีบกลับมาที่นี่ด้วย ก็มากลับมาทำหน้าที่ของตัวเองไง เขาตอบตัวเองทันควัน
เขาหย่อนตัวลงนั่งตรงขอบเตียงนอน พร้อมๆ กับเอื้อมมือไปเปิดโคมไฟที่หัวเตียง จึงทำให้เขาเห็นว่าร่างเล็กนอนสั่นสะท้านอยู่ภายใต้ผ้าห่มและใบหน้าหวานก็แดงก่ำเพราะพิษไข้ นัยน์ตาดุคมจ้องภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกหลากหลายอัดแน่นอยู่ข้างใน
ทั้งห่วง ทั้งสงสาร ทั้งปวดใจ ทั้งสาแก่ใจ ทุกหมู่มวลอารมณ์มันสับสนปนเปกันไปหมด
ที่สำคัญ เขากลัว เขากำลังกลัว
กลัวว่าตัวเองจะทำหน้าที่สำคัญนี้ไม่สำเร็จ เพราะความรู้สึกผิดที่บีบคั้นอยู่ในใจ และกลัวว่ามันจะไม่ใช่แค่หน้าที่อีกต่อไปแล้ว หากมันคือความผูกพันที่เริ่มก่อตัวขึ้นภายในใจของเขา และเขาจะไม่มีวันปล่อยให้มันเกิดขึ้น อนรรฆวีบังคับตัวเองอย่างแน่วแน่
